วันทนีย์  วิบูลกีรติ.  ใบไม้ในทุ่งหญ้า.  กรุงเทพฯ : นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์,  2544.

    ผู้ใหญ่บางคนยังจำภาพฝันวัยเยาว์ของตนได้  จึงสามารถเข้าถึง และสื่อสารกับเด็ก
รุ่นหลังได้เป็นอย่างดี  ด้วยภาพฝันและจินตนาการที่เชื่อมต่อกันนี้เอง  ทำให้เด็กไม่รู้สึกโดดเดี่ยว เพราะบางครั้งสิ่งเหล่านี้แสดงถึงความสามารถพิเศษของเด็กคนนั้น ผู้แต่งเล่า เรื่องราวของเด็ก      วัยสิบสามปี ในวัยที่ซึ่งกำลังจะพ้นจากความเป็นเด็กนี้เอง  เขากำลังสับสนกับ สิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น ในชีวิต เรื่องพ่อแม่แยกทางกัน  การเรียน  ความรัก  ความเข้าใจจากผู้คน รอบข้าง