ชีวประวัติ ชื่อเดิม คูณ เกิดเมื่อวันที่ 26 มิถุนายน พ.ศ.2471 ที่ตำบลทรายมูล กิ่งอำเภอทรายมูล จังหวัดยโสธร เป็นบุตรของ นายสนิท และนางลุน สำเร็จการศึกษาระดับมัธยมศึกษาปีที่ 6 จากโรงเรียนสานปรีชาบัณฑิต อำเภดเมือง จังหวัดยโสธร เตยประกอบอาชีพ หลายประเภท เป็นกรรมกรรับจ้าง เป็นคนเลี้ยงม้า เป็นสารถีสามล้อ จนกระทั่งสอบเป็นครู สอนหนังสืออยู่ประมาณ 9 ปี จึงเปลี่ยน ไปทำงานในหน้าที่ผู้คุมเรือนจำ และลาออกจากราชการเมื่ออายุ 40 ปี เศษ
ชีวิตนักเขียนของคำพูนไม่ราบรื่นนัก เพราะขายลิขสิทธิ์ขาด ให้กับสำนักพิมพ์ในยุคแรก ๆ ต่อมาตั้งสำนักพิมพ์เอง จัดพิมพ์ ผลงานของตนเองต่อมาป่วยเป็นโรคเกาต์ ใช้ชีวิตคู่กับลันนา เจริญสิทธิชัย จนกระทั่งเสียชีวิต เมื่อวันที่ 4 เมษายน พ.ศ.2546
เกียรติประวัติของคำพูน บุญทวี นอกจากจะเป็นนักเขียนรางวัลซีไรต์คนแรกแล้ว ยังได้เป็นศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์ เมื่อปี พ.ศ. 2544 อีกด้วย
ผลงาน
ในช่วงที่เป็นผู้คุมนักโทษเขาเริ่มเขียนหนังสือ และเรื่องสั้นเรื่องแรก เขาได้ส่งให้บรรณาธิการ อาจินต์ ปัญจพรรค์ เรื่อง นิทานลูกทุ่ง ได้ตีพิมพ์ ในนิตยสารฟ้าเมืองไทย และได้เป็นนักเขียนประจำฉบับ และได้เขียนผลงานชิ้นต่อมา
นวนิยายเรื่อง ลูกอีสาน ลงตีพิมพ์ในฟ้าเมืองไทย ระหว่างปลายปี พ.ศ. 2518 - 2519 และในปี พ.ศ. 2519 ได้ รับรางวัลดีเด่นประเภทนวนิยายจากคณะกรรมการพัฒนาหนังสือแห่งชาติ และในปี พ.ศ. 2522 ได้รับรางวัลซีไรต์อีกครั้ง นอกจากนี้ยังมีเรื่องสั้นอื่น ๆ เช่น แม่หม้ายที่รัก(2520) เกิดมารวย (2520) นวนิยาย เรื่อง นายฮ้อยทมิฬ ได้รับ รางวัลชมเชยในงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ (2521) นวนิยายอื่น ๆ เช่น มนุษย์ 100คุก , เลือดอีสาน , นักฆ่าลูกทุ่ง, นักเลงตราควาย, นายหน้า, แมงดา , อาโก, โสเภณีเด็ก, เรื่องสั้นอื่น ๆ เช่น นมอีเขียวขึ้นราคา, หอมกลิ่นบาทา, ลูกทุ่งเข้ากรุง, ลาบหัวเราะ สารคดี เช่น ทุ่งกุลาอาถรรพณ์, นรกหนาวในเยอรมัน, คำพูนกลัวตาย, ลูกอีสานขี่เรือบิน, เล่าเรื่องวรรณกรรม, และ สีเด๋อย่ำเยอรมัน เป็นต้น
ลักษณะงานเขียนของคำพูนมักเป็นเรื่องที่เป็นประสบการณ์ชีวิตของตนเอง การใช้ภาษามักเป็นภาษาที่ง่าย สื่อสารกับผู้อ่านได้โดย ไม่ต้องตีความ ซึ่งเป็นการใช้ภาษาที่เหมาะกับเรื่อง เพราะส่วนใหญ่เป็นเรื่องราวของชาวบ้านทุ่ง
|